history
read about the history
and/or jump to the book club below
geschiedenis
De geschiedenis van alle dansen die Crazy Legs aanbiedt is nauw met elkaar verweven én met een gruwelijk deel van de Amerikaanse geschiedenis.
Als gasten in de Afro-Amerikaanse cultuur moeten we kunnen kijken naar die geschiedenis.
Of een kleine adaptatie van Marcus Garvey: “A dance without knowledge of their past history, origin and culture is like a tree without roots.”
afrikaanse wortels
De meest krachtige en creatieve bijdragen in de Jazz kwamen van de Afro-Amerikanen. In het jaar 1807 werden al 400.000 Afrikanen naar Amerika gebracht, de meesten via West-Afrika, om als slaaf te dienen. Met geweld ontvoerd uit hun thuisland, van hun vrijheid beroofd en weggesneden van hun sociaal netwerk. Deze Afrikanen hielden zich staand via de enige culturele elementen die ze konden meenemen uit hun thuisland: muziek en volksverhalen. In sommige Amerikaanse Staten werd dit getolereerd. In andere Staten werd het Afrikaanse aspect in muziek ontmoedigd of zelfs openlijk en gewelddadig onderdrukt. Gelukkig hadden deze acties weinig succes.
De ‘work song’, een vaak geciteerde voorganger van blues en jazz, is een nog vrij puur ‘Afrikaans’ gegeven. Enkele opnames van begin 20ste eeuw kennen nauwelijks Europese of Amerikaanse invloed. Er zijn vele varianten van worksongs zoals field hollers, levee camp hollers, prison work songs, street cries,... De weinige opnames die er nog zijn onthullen een krachtige, tot de verbeelding sprekend en zuivere Afrikaanse muziekvorm in de toenmalige USA.
Hieronder vind je een paar voorbeelden van zo’n worksongs.
De Afrikaanse slaven brachten hun eeuwenlange tradities in dans en muziek mee: veel ritme, bodydrumming, expressie, jamming onder en tussen dansers en muzikanten en het sociale belang van dansen en muziek. Onder de afschuwelijke omstandigheden van de slavernij waren muziek, dans en expressie vaak een redmiddel en troost om de zwarte gemeenschappen te verbinden en de hardheid van het leven even te kunnen vergeten.
Door de mix van traditionele Afrikaanse dans en muziek en worksongs die gezongen werden tijdens het slavenwerk ontstaat de blues. Er ontstonden ook verrassende combo's uit de clash met andere culturen.
de roaring twenties
We schrijven 1900, Verenigde Staten. De muziek vindt zichzelf opnieuw uit, het broeit van de spannende syncopes en vernieuwende melodieën. Eerst komt de Ragtime, met zijn koortserige piano, nadien de vroege Hot Jazz, op de voet gevolgd door dansen die zich enten op deze aanstekelijke ritmes. In die vroege dagen is het al duidelijk dat jazz plaats biedt aan een hele waaier aan verschillende dansen.
Op het hoogtepunt van de Jazz Age, halverwege de jaren ’20, bubbelt de allereerste echte rage op. Van de Oostkust tot de Westkust: iedereen is weg van de Charleston. Arm en rijk, wit en zwart veroveren de dansvloer met deze eenvoudige basispas en gaan lekker loos met kleurrijke toevoegingen. Nu de rokken eindelijk wat korter worden, is de Charleston de uitgelezen kans om de benen te strekken: de passen zijn een stuk energieker dan de stijve koppeldansen die voorheen en vogue waren. Je kunt de Charleston bovendien ook alleen dansen, wat dan weer de basis vormt voor de vele vormen Authentic Jazz die we vandaag aanbieden.
Zwarte dansers worden geleidelijk aan toegelaten in voornamelijk ‘witte clubs’, zoals de Harlemse Cotton Club. Ze treden op voor een exclusief wit publiek, moeten gebruik maken van een aparte ingang en mogen zich niet mengen met het publiek. De concurrentie tussen clubs onderling maakt dat dansers steeds acrobatischer toeren gaan uithalen, wat er dan weer voor zorgt dat nieuwe danspassen aan de lopende band worden uitgevonden, liefst zo gek mogelijk. Het draait allemaal om improvisatie en originaliteit, getuige passen als The Monkey en The Grizly Bear.
als een lopend vuurtje
Andere dansen schieten als paddenstoelen uit de grond. De Collegiate Shag bijvoorbeeld borduurt verder op de Charleston en maakt er een partnerdans van. The Breakaway, nog zo’n dans, doet hetzelfde, maar introduceert een nieuw element dat de komst van de swing zou inluiden: partners breken los uit hun gesloten positie, maar houden elkaars hand vast alvorens weer netjes in formatie te landen. Klinkt nu misschien erg gewoontjes, maar toen was het du jamais vu.
We zijn halfweg de jaren ‘30 wanneer een bouncy swing jazz in zes tellen door Cab Calloway wordt geïntroduceerd als "Jitterbug". Het resultaat? Een liefdesverhaal met de dans die ook wel eens Lindy Hop wordt genoemd, een naam die in 1928 werd bedacht door “Shorty” George Snowden. Nat van het zweet na een dansmarathon, vertelde Shorty aan een reporter dat hij de “Lindy” danste. Nou, en? Amper een jaar eerder had Charles Lindbergh voor het eerst de Atlantische Oceaan overgestoken in een vliegtuig. De kranten hadden ervan gesmuld — in hun eeuwige honger naar catchy koppen, blokletterden ze “Lindy’s Hop”. Niet zo gek voor een dans die geen halve seconde stilstaat, toch?
big broadways
Tijdens alle ellende van WOII is er nood aan afleiding voor het volk. Maar de dure revues van de jaren ‘30, groots opgezette shows zoals de Ziegfeld Follies, zien steeds minder van hun kaartjes verkocht worden. Geen nood echter: de meisjes van het showballet, de zogenaamde chorus girls, werden gretig geadopteerd door Hollywood, waar de toevoeging van klank op het witte doek de geboorte van de musical inluidt. Gepluimde danseressen die in groten getale choreografieën uitvoeren zijn erg in trek, net als vaudeville artiesten die hun kunstjes voor de camera komen opvoeren.
Frankie Manning, de koning van de Lindy Hop die de uitvinding van de aerial move op zijn conto mag schrijven, is choreograaf van de Whitey’s Lindy Hoppers, een verzameling van de beste Savoy Ballroom Lindy Hoppers. Ze trokken de wereld rond en figureerden in de ene film na de andere. Onder andere Norma Miller, Frankie Manning, Al Minns en Leon James zijn gekende dansers die deel uitmaakten van deze legendarische dansgroep. Zwarte dansers werden echter vaak afgebeeld als dienstmeiden, koks of butlers, en hun filmfragmenten hadden geen invloed op het plot, zodat de stukken in kwestie konden geknipt worden voor een publiek dat liever geen zwarten op het scherm zag. De groep werd ontbonden toen veel van de mannelijke dansers het leger in moesten.
hellzapoppin’ the movie
Deze film, gebaseerd op een populair theaterstuk in Broadway, toont de beroemdste en meest spectaculaire Lindy Hop dansscène die ooit op film bewaard is gebleven.
Dansgroep: Whitey's Lindy Hoppers.
Choreograaf: Frankie Manning.
Deze scène met zwarte dansers heeft slechts een oppervlakkige connectie met de rest van de film. Hun kostuums suggereren dat ze arbeiders waren die in dienst waren van de blanken die de focus van het verhaal vormen. Toen deze film naar het zuiden reisde, met zijn segregatiewetten, kon deze scène uit de film worden verwijderd en bleef de verhaallijn onaangetast.
het swingvirus
De Duitsers zijn verslagen en euforie na de overwinning is groot. Soldaten en matrozen vinden elkaar na hun terugkeer opnieuw rond de militaire basissen waar ze gelegerd zijn en dansen vrolijk de Lindy Hop en andere swingdansen. De swingliefde is compleet en alomtegenwoordig: in een mum van tijd bewegen ballrooms in alle hoeken van de VS op het ritme van de dubbele bas en de drums, liefst aangevuld met feestelijke blazers. Stilzitten verboden!
Wanneer op het eind van de fifties shows als American Bandstand en The Buddy Dean Show op tv komen, wordt een hele generatie jongeren verliefd op Elvis Presley, Little Richard en Chuck Berry. Gitaren komen steeds meer op de voorgrond en rhythm and blues (toen nog erg bluesy) maakt stilaan plaats voor rock’n’roll. De boogie woogie en de jive doen hun intrede, nog steeds voortbordurend op de fundamenten van zwarte dansen en jazzmuziek, die via de swing evolueert tot de allereerste versie van pop.
to be continued…
Echte swingers geraken nooit helemaal uit geswingd, toch? Begin jaren ’80 besluit Al Minns, een ander lid van de Whitey’s, zijn mede-New Yorkers te leren Lindy Hoppen. Best gedurfd, in een tijdperk van punk, hiphop en Madonna.
Manning neemt het van hem over, zendt zijn zonen uit en tegen ’86 wordt er aan de andere kant van de VS ook al duchtig gehopt. Frankie’s back! Zijn enthousiasme is duidelijk aanstekelijk: later dat jaar wordt hij in Zweden uitgenodigd en springt de vonk over naar Europa — allicht om nooit meer uit te doven.
Cause it don’t mean a thing if it ain’t got that swing!
“lindy hoppers never die – they just swing out.”
— Frankie Manning
book club
Naar aanleiding van de Black Lives Matter Movement werd er binnen Crazy Legs een werkgroep BLM opgericht. We willen de geschiedenis van de dansen eer aandoen, zowel in onze danslessen als op andere niveaus.
Eén van de acties die daaruit volgde was het oprichten van een ‘book club’: we komen regelmatig (online) samen, om een document, boek of artikel dat we gelezen hebben te bespreken, en zo onze kennis groter te maken, om het dan verder met jullie, onze studenten, te kunnen delen.
Hieronder vind je een lijst van documenten die reeds aan bod kwamen.
Jitterbugging
In the South of 90 years ago, young African Americans started dancing the Lindy Hop. It was an act of resistance, an assertion of freedom against the discrimination and violence of Jim Crow. Today, swing dancers across the South — black and white together — pay proper tribute to that legacy.
What my fellow white dancers can do to address systematic racism and support black dancers
A few years back, while looking for classroom-appropriate material on racial inequality and art, I came across a clip of Jesse Williams’ 2016 BET speech where he spoke of the brutality of the black and minority experience in the US (and across the globe) juxtaposed with the love of black artforms, particularly for profit. He uttered these words: ‘we’re done watching and waiting while this invention called whiteness uses and abuses us, burying black people out of sight and out of mind while extracting our culture, our dollars, our entertainment like oil — black gold, ghettoising and demeaning our creations then stealing them, gentrifying our genius and then trying us on like costumes before discarding our bodies like rinds of strange fruit’.
Podcast - The Values of Jazz Culture - Interview with Latasha Barnes
This week we are joined by the powerful LaTasha Barnes. She is a dancer, educator, mentor and all around heavy weight in the world of jazz dance. We discuss her new relationship to discipline, the values of jazz culture, and the significance of the names we answer to.
It’s time to let go of the white guilt, and this is the first step
All throughout my adult life I’ve heard about “White Guilt”. A phrase like tiny blades slung at others, sometimes as a tired, half-hearted attempt at self-defense, and others, sharpened to kill. As much as I understand why these “white Guilt” is a phrase, I find myself unable to use it outside educational discussions and even then always felt, like it was… not what I wanted to say. It doesn’t cover why it happens, or even how it feels, only what it looks like. If there is one thing I’ve learned in this work it’s that, sometimes, the water runs deep and only wading in deep into the mess, will we get closer to the root.
The invention of whiteness - the long history of a dangerous idea
Before the 17th century, people did not think of themselves as belonging to something called the white race. But once the idea was invented, it quickly began to reshape the modern world.
Hair: Last Week Tonight with John Oliver (HBO)
John Oliver discusses the importance of Black hair, the ways it can be a target of discrimination, and some ideas to address that.
Intersectionality - Interview with Kimberlé Crenshaw
The intersectionality wars
When Kimberlé Crenshaw coined the term 30 years ago, it was a relatively obscure legal concept. Then it went viral.
20 questions you can ask yourself to create a more inclusive dance community
There have been some important discussions taking place in the Lindy Hop community about recognizing the Black origins of the dance. Julia Loving has created a list of some questions for event organizers to think about. This is a great list for Lindy Hop Event Organizers, Teachers, and Scene Leaders around the world to truthfully ask themselves in order to assure their events are inclusive.
Bringing light to an issue that needs correcting is the first step. We thank all event organizers for their efforts to create a more diverse, inclusive swing dance community and increasing Black representation is part of that.
Het laatste wat ik nog wil zeggen over racisme - Dalila Hermans
In 2014 schreef Dalilla Hermans een open brief over racisme met als titel "Ik ben het beu om te doen alsof het allemaal wel meevalt". Haar brief ging viraal en Dalilla werd een van de meest inspirerende en constructieve stemmen in het debat over racismebestrijding. Meer dan vijf jaar lang heeft ze op de barricades gestaan en dat eist zijn tol, want die jaren gingen gepaard met heel wat tegenwind. Met dit boek wil Damilla Hermans nog enkele laatste woorden kwijt over het thema. Daarna wil ze de microfoon liever doorgeven. Laat dit boek een handleiding zijn voor al wie de handschoen wil opnemen, een aanmoediging voor wie dit gigantische probleem in de ogen durft te kijken. Of voor wie zich afvraagt hoe het voelt om op en achter de barricade te staan. Het laatste wat ik nog wil zeggen over racisme toont het lelijke gezicht van racisme in Vlaanderen, waarvan we hoopten dat het al lang verdwenen zou zijn.
Ze heeft ook een blog: The Race Files (zie link ‘lees meer’) en sprak 2x bij Zwijgen is Geen optie (zie link ‘luister meer’).
How it feels to be colored me - Zora Neale Hurston
"How It Feels To Be Colored Me" (1928) is an essay by Zora Neale Hurston published in World Tomorrow as a "white journal sympathetic to Harlem Renaissance writers", illustrating her circumstance as an African-American woman in the early 20th century in America.
Decolonizing the Western mind - Ted Talk by Olivia U. Rutazibwa
Olivia Umurerwa Rutazibwa is a PhD researcher at the Centre for EU Studies in Ghent University, where she works on the problematics of EU policies on human rights, democratisation and development in Africa and elswhere. In her research and teaching activities she links these issues with concepts of decolonisation and post-colonial theory, whiteness studies and critical race theories.
I am not your negro - Raoul Peck
I Am Not Your Negro is een documentairefilm uit 2016, geregisseerd door Raoul Peck, gebaseerd op het onvoltooide manuscript van de Amerikaanse auteur James Baldwin Remember This House.
Verteld door acteur Samuel L. Jackson verkent de film de geschiedenis van het racisme in de Verenigde Staten aan de hand van Baldwins in de jaren '70 opgetekende herinneringen aan burgerrechten-activisten Medgar Evers, Malcolm X en Martin Luther King Jr. met wie hij bevriend was, evenals zijn persoonlijke observaties van de Amerikaanse geschiedenis.
Het Leven in Kleur - Karine Claassen
Racisme in Vlaanderen? Valt wel mee of niet? De vijfdelige reeks zoekt het uit en peilt zonder taboes naar het racisme in ons onderwijs, justitie, media, en in ons allemaal.
Karine Claassen portretteert tientallen andere mensen van kleur. Ze vertellen over het racisme dat ze hebben meegemaakt en nog altijd ervaren, en vooral over de impact daarvan.
Experts Naima Charkaoui, Ama Kissi en Olivia U. Rutazibwa plaatsen de getuigenissen in een bredere maatschappelijke, historische en psychologische context. Wat bezielt mensen die andere mensen racistisch behandelen? Haat? Angst? Onwetendheid? Eén ding is zeker: het gaat niet om rotte appels. We moeten naar de boom kijken.
Bekijk de reeks (tot 10 jan ‘22)
Killjoy Quiz
Some of us went to see the play Killjoy Quiz by Luanda Casella.
In Killjoy Quiz, the pleasant predictability of a television quiz gradually gives way to a much tougher thought exercise. Participants answer questions. Points are handed out. But what is the meaning of winning a quiz? One might know things about the world, but not necessarily understand the complexities behind the facts one knows. Killjoy Quiz subverts the idea of scoring points on knowledge by proposing a game where learning how to enter into dialogue is the ultimate goal. Words are powerful and eloquence is a weapon. The cunning multiple choice questions in this production will mercilessly expose a number of our biases.
Children’s books about inclusivity
Hoe bespreek je dit thema met kinderen? Via leesboeken is een goed idee!
Op Instagram kan je de Inclusieve Kinderboekenclub volgen. Je krijgt dan per leeftijd boekentips.
Zwijgen is geen optie - interview met Olivia Rutazibwa: Racisme dient een doel
Ze wilde gerust professor worden aan de universiteit van Portsmouth. Maar enkel als ze in haar lessen mag aantonen dat ontwikkelingssamenwerking een verderzetting is van ons koloniaal systeem. BAM. Vandaag is ze professor aan de universiteit van Portsmouth. Terecht. Hoe Olivia racisme, sociale ongelijkheid en onze koloniale geschiedenis aan elkaar verbindt, deed ons hoofd tollen. De waarheid is soms ongemakkelijk maar heeft zijn recht.